පීරිස්ගෙ කතා...

පීරිස් තමයි අපි ජීවත් වෙන ඔපීසියෙ කාකාස තුමා.

අපි ජීවත් වෙන ඔපීසිය කිව්වෙ අපිට කීයක් හරි හම්බ කරගන්න තියෙන තැන හින්දම විතරක් නෙවෙයි. උදේ හතට විතර ඇතුළට ආපුවහම ඉතින් රෑ බෝ වෙලා ගෙදර පිටත් වෙනකම්ම, දම්මැදීම, මූණ සේදීම,  කෑම, නෑම රෙදි සේදීම් ඇතුලු මෙකී නොකී සියලු දේම කෙරෙන්නෙ ඕක ඇතුළේ. දවසකට මයෙ හිතේ පැය දොළහකටත් වැඩියි ඕක ඇතුළෙ ගතකරන කාළය. ඉතින් අවමය පැය දෙකක් පාරට ඇරල ගත්තහම  ඉතින් ජීවත් වෙලා තියෙන්නෙ ඔපීසියෙ තමයි. සමහර දවස් වලට ඕක ඇතුලෙම නිදාත් ගන්නව නෙව. මේසෙ යටට A0 කොළයක් එහෙම දාගත්තම සැප තමයි. මේක ලොකූ මහත්තුරුන්ගෙ ඉඳල ඊයෙ පෙරෙදා ආපු අපි සෙට් එකටත් පොදුයි.

දැන් අහන්න එපා කොහෙද මේ ආයතනය තියෙන්නෙ කියළා.  ඔය කොළඹම තමයි. අධි ආරක්ශිත කළාපයක කියල කළිංම කියල ඇති.

ඕං වල් පල් කියෝ කියෝ ඉඳල තව පොඩ්ඩෙන් පීරිස්ව අමතක වෙනව...

මිනිහ ජීවිතේ හතරවැනි දශකයෙ මැද හරියෙ විතර ඒ කියන්නෙ අවුරුදු ...ම්ම්ම්... තිස් පහක විතර වෙච්ච තරුණ හාදයෙක්.

මිනිහ ටිකක් මෝඩයි කියල කියයි කියල නේද දැන් බලා ඉන්නෙ. අපොයි නැහැ ටිකාක් විතර මීටරේ. එහෙම නැතුවත් බැහැනෙ මෙතන සුමේ කරන්න. කඩිය වගේ වැඩ. ඇස් වහ කට වහ නෑ (ඌට මොකක් හරි උනොත් අපිටමනෙ කරදරේ සහ පාඩුව.)

චූට්ටං අවුලකට තියෙන්නෙ මිනිහගෙ භක්තිය වැඩිකම සහ අත්‍යන්ත කීකරු භාවය. දෙන commands වලින් පිට ආයෙ අඩියක් වත් තියන්නෙ නැහැ පහළොවක් විස්සක් මළත්. ඒක මිනිහගෙ බුද්ධිමත් භාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. දීපු අණට පිටින් නොගිහින් උපරිම සේවයක් කරළ, අපිව සතු‍ටු කරළ මිනිහත් සතු‍ටු වෙන්න තමයි පීරිස්ගෙ පරම චේතනාව.

ඉතින් ඔය අතරෙ, අපිට සමහර දවස් වලට කලින් ඒ කියන්නෙ හවස 5ට විතර පැන ගන්න ඕන වෙනව. හැමදාමත් ඉතින් ඕක අස්සෙ රිංගගෙන ඉඳළා හරියනවැයි.

ඒක මාරම ඔපරේෂන් එකක්. වැඩ වැඩි දවස් වළට කළින් යනවට බොස්ල එච්චර මනාප නැහැ. මට කියන්න බැරි උනා සාමාන්‍යයෙන් රාජකාරි ඉවර වෙන්නෙ හවස 5ට. ඒ වුනාට 5ට ම යන එකට තමයි කියන්නෙ කලින් යනව කියළා. මාර වැඩේ කියන්නෙ හරියට 5 වෙනකොට ලොකු බොස් දොර ගාවට වෙලා මොනා හරි කර කර ඉන්නව. ඇති වැඩකුත් නැහැ. ඔහේ ඉන්නව.

බොස්ලටත් කලින් යන්න ඕනෙ වුනු දවසට නම් කියලා වැඩක් නෑ. ඒ ගොල්ල 5ට ගියානම් අපේ සෙට් එකේ කළින් යන්න ඕන එවුන් ටික 5.10 වෙනකොට මිසිං.

ඔන්න එක දවසක් අපි කීපදෙනෙකුටම කළින් යන්න ඕනි උනා. පොඩ්ඩක් සෝදිසි කරල බැලුව බොසුත් පේන්න නැහැ. කියුබිකල් එකෙ ලයි‍ටුත් නිවලා. තව ටිකක් ඇහැ දාලා බැළුවා කොම්පියුටරෙත් ෂට්. රායීට් වැඩේ ගොඩ. තව ටිකකින් බොස් මිසිං ඊට පස්සෙ අපි.

දැං අපි එරංගයගෙ ටේබල් එක ළඟට එකතුවෙලා කතාව.

"ෂුවර් එකටම බොස් යන්න ඇති ..." එකෙක් කිව්වා.

"ඔව් බං මෑන් මේ දවස් වල ෆ්ලයිං මෝඩ් නෙ" මාත් කිව්වෙ සාමාන්‍යයෙන් ෆ්ලයිං මෝඩ් වැ‍ටුනහම වැඩිය රෑ වෙනකං ඉන්නෙ නැති බව දන්න නිසයි.

ඒත් තාම වැඩේ අන් ෂුවර්. බලබල ඉන්නත් බෑ පරක්කු උනොත් ඔක්කොම අල. පාරෙ ට්‍රැ‍ෆිකුත් වැඩි වෙනවනෙ.

කරන්න තියෙන්නෙ එක දෙයයි... කතා කළා පීරිස්ට...

"පීරිස් බලන්න චුට්ටක් මිස්ටර් හෙට්ටිමුල්ල ඉන්නවද කියළ."  හෙට්ටිමුල්ල  තමයි බොස්ගෙ නම.

කියන්නත් කලින් පීරිස්  ඉගිල්ලුනා...

මිනිහ දැන් ඔත්තුව බළාගෙන එන්නෙ නැතැයි කියල අපිත් කතාව

විනාඩි දෙකක් යන්න ඇති.

මෙන්න මිස්ටර් හෙට්ටිමුල්ල දුවගෙන එනව හතිදාගෙන...

අපි ටික වටවෙලා එරංගයගෙ මේසෙ වටේ...

"මොකක් ද ප්‍රශ්නේ... " බොස් හොඳටම කලබලවෙලා, අපි අන්දුන් කුන්දුන් වෙලා බලා ගෙන ඉන්නව.

"මොකුත් ප්‍රශ්නයක් නෑ මිස්ටර් හෙට්ටිමුල්ල " අපි කිව්ව. ඇත්තටම මොකුත් ප්‍රශ්නයක් තිබුණෙ නැහැනෙ. එකම ප්‍රශ්නෙ බොස් කෝ කියන එකනෙ.

"එහෙනං මේ පීරිස් දුවගෙන ඇවිල්ල කිව්වෙ ඔහෙලා  මාව හොයනව කියලා..."

 මළ සේක...  එතකොට තමයි තේරුණේ මේකා බොස්ව හොයාගෙන ගිහිල්ල කියල තියෙන්නෙ අපි බොස් ව හොයනව කියළ.

ඇයි අපි මිනිහට කිව්වෙ බොස් ඉන්නවද කියල බලන්න කියලනෙ. මිනිහ ගිහිල්ල බොස්ව එක්කරගෙනම ඇවිල්ල. වැඩි හොඳට...

අපරාදෙ කියන්න බැහැ මිස්ටර් හෙට්ටිමුල්ලත් නිහතමානී මනුස්සයා... නැගල හිටපු කාර් එකෙනුත් බැහැල තමයි ඇවිල්ල තියෙන්නෙ.

ඔන්න ඔහොමයි පීරිස් ගෙ වැඩ.


....