අමතක වීමක තරම...

අපේ හිතවත් මහත්තයෙක් ඉන්නව, නම යසපාල. මිනිහ ළඟදි දවසක අපූරු කතාවක් කිව්ව මිනිස්සුන්ට තියෙන අමතක වීමේ රෝගය ගැන.

දවසක්, කාලෙකින් එකිනෙකා මුණගැනොගැහිච්ච යාළුවො දෙන්නෙක් මගදි හමුවුණා. ආ ගිය තොරතුරු පරණ පුරාජේරු කතාවල යෙදෙමින් අවන්හලකට ගොඩවැදුණු මේ දෙන්නා සප්පායම් වෙන ගමන් තම තමන්ගේ වර්තමාන තත්වය ගැන කතාවට වැ‍ටුණා. කොහොමින් කොහොමින් හරි තමන්ගෙ දරු මල්ලො ගැන උන්ගෙ මවුවරු ගැන කතාකරකර හිටපු අතරෙ එක්කෙනෙක් මෙහෙම කිව්වා...

"මචං... දැන් ඉස්සරවගේ නෙවෙයි මචං... මට හුඟාක් දේවල් අමතක වෙන ගතියක් තියෙනව බං... ළඟදි දවසක මම ගිණිකූරකින් සිග‍රැට් එකක් පත්තු කරලා, සිග‍රැට් එක විසිකරල ගිණිකූර කටේ ගහගත්තනෙ බං..."

එතකොට අනෙකා මෙහෙම කියාපි

අය්යෝ... ඕක එච්චර ගනං ගන්න දෙයක් නෙමෙයි මචං...මටත් ඔය ලෙඩේ ටිකක් තියෙනව...දවසක් මම වැඩ ඇරිල ගෙදර ගිහිල්ල... මහන්සි වැඩිකමට  පොඩ්ඩක් ඇඳේ හාන්සි වෙන්න කියලා හිතලා... ඇඳුං ටික ගලවලා ඇඳේ නිදිකරවලා මම බෝලකූඩුවෙ එල්ලිලා හිටියනෙ බං... සර්වන්ට් ළමය ඇවිල්ල කතාකලේ නැත්තං මම එලිවෙනකං එහෙම තමයි . හොඳ වෙලාවට වයිෆ් ගෙදර හිටියෙ නෑ... හිටියනං වස ලැජ්ජාව.

...................

ඔය කතාව කියපු යසපාල මහත්තයත් ඉතින් ඊට දෙවැනි නෑ.

මිනිහට තියෙනව පොඩි කාර් එකක්. සාමන්‍යයෙන් ඉතාම වැදගත් ගමනකට තමයි ඒක එලියට ගන්නෙ. දවසක් කොහේදෝ තරමක් ඈතක තිබුණු මඟුල් උත්සවයකට මිනිහ ගියා ඔය කාර් එකෙන්. තනියම ගියේ. සාමාන්‍යයෙන් තනියම මඟුලකට එහෙම ගියාම ඉතින් ගෙදර උන්දෑ ටිකක් හිතේ නෝක්කඩුවෙන් තමයි ඉන්නේ.
ඉතින් යසපාල මහත්තය මඟුල් ගෙදර ගිහිල්ල තරමක් රෑ වෙලා, ඒ කියන්නේ දහයට එකොලහට විතර එන්න පිටත් උණා.
පානය කරපු දේවල් වල අනුහසිං කෙලිං කටින් ඉන්න බැරි ගානට තමයි ඉඳල තියෙන්නෙ. අපේ සමහර උදවිය බීගත්තම තමංට හොඳට වාහනේ එලවගන්න පුළුවන් කියල විස්වාසයක් තියෙනවනෙ. මෙයත් එහෙම කෙනෙක් තමයි.
කොහොමින් කොහොමින් හරි තනියම වාහනෙත් එලවගෙන ටික දුරක් එනකොට ඔන්න එක තැනක වාහනේ නැවත්තුවලු. නවත්තල ඒකෙ ඇතුලෙ හිටපු කෙනෙක් බැහැල යනව මෙයා දැකල තියෙනව. ඊට පස්සෙ ආයෙමත් වාහනේ පදව ගෙන යසපාල මහත්තය ආව. කිසිම අවුලක් නැතුව ගෙදර ගේට්‍ටුව ළඟටම ආව. ඇවිල්ල නැවැත්තුව ගේට්‍ටුව ඉස්සරහ.

ගේට්‍ටුව වහල.

හෝන් එක තුං හතරපාරක් ගැහුව.... කවුරුවත් එනපාටක් නැහැ ගේට්‍ටුව අරින්න. මිනිහට තේරුනා නෝන මහත්තය ටිකක් විතර අප්සෙට් ගහල ඉන්නෙ පරක්කු වෙච්ච එකට,  ඒක තමයි මේ ගේට්‍ටුව අරින්නෙ නැත්තෙ කියල.
ඉතින් මොනව කරන්නද යසපාල මහත්තයම කාර් එකෙං බැහැල බැරි මරගාතෙ ඇවිත් ගේට්‍ටුව ඇරල ආයෙම කාර් එකට නැග ගත්ත...
දැන් මිනිහ වාහනේ රේස් කරල එහෙම ඉස්සරහට ගත්ත... අවුලක් නැහැ ඔය යන්නෙ කාර් පොඩ්ඩ අපූරුවට වෙනද ගේට්‍ටුවෙන් ඇතුලට ගන්නකොට ඇතිවෙන ගැස්සිලි බැස්සිලි මුකුත් අද දැනුනෙ නැහැ බබා වගේ.
දැන් යසපාල මහත්තයත් කාර් එක ඉදිරියට පදවනව...කිසි ගානක් නැතුව...වීදුරුවෙන් ශෝක් හුලං පාරකුත් හමනව හරි සනීපයි...

ඔන්න එකපාරටම මිනිහගෙ ටෙලිපෝන් එක වදින්න ගත්තා...

වාහනේ ඉස්සරහට ගන්න ගමන්ම මිනිහ ටැලිපෝන් එකට කතාකරා..

"....හලෝ......"

එහා පැත්තේන් කතා කලේ ඉස්ත්‍රියාවක්.

"මේ ඕයි!!!"

යසපාල උඩගිහිං බිමවැ‍ටුනා.. කවුද අප්පේ මේ රෑ දෙගොඩහරි ජාමෙ කතාකරණ ගෑණු පරාණෙ ... කට හඬ නං ටිකක් හුරුයිත් වගේ...

 ".... ‍රැ දෙගොඩ හරියෙ බීගෙන නාඩගං නැ‍ටුව මදිවෙලාද තමුසෙට.... මේ ගේට්‍ටුවත් ඇර දාල ඒපාර ඔය කොහෙද යන්නෙ??!!... මම මේ විනාඩි දහයක්විතර බලා ඉඳල මේ කෝල් කලේ...."

මල සේක...! තමාගේ ප්‍රිය බිරිඳ...  නොවැ මේ කතාකරල තියෙන්නේ

උතුර දකුණ මාරුවෙච්ච යසපාල මහත්තය කාර් එක එහෙම්ම හිටෙව්ව. දැන් ඉස්සෙල්ලට වඩා පියවි සිහියට ඇවිත්.

"මොකෝ මේ මේ මනුස්සය මට අම්ම මෝ නැතුව බැණගෙන බැණගෙන ගියෙ... මම දැන් ගෙදර ඇවිල්ලනෙ ඉන්නේ..."

ඒ පාරතමයි මිනිහට කල්පනා උනේ

"ෂිහ්.......ගේට්‍ටුව ඇරියට වාහනේ වත්ත ඇතුලට හරවන්න අමතක වුණානෙ"